U ovoj maloj dolini, između cvjetnih brda, u moru tamnih četinarskih šuma, svojim sredstvima i bogatstvom stečenim bavljenjem stočarstvom, u uslovima feudalne Osmanske imperije stari Rožajci su gradili kule, kuće, čardake, hanove i dućane. Gradili su varoš koju znamo kao staro Rožaje. O starim Rožajama, koja su bila očuvana do prije pedesetak godina, Jovan Krunić, arhitekta i istoričar arhitekture iz Beograda, zapisao je: „Rožaje grad muzej, u divnom predjelu livada i šuma. Grad kome daju karakter brvnare, kojima je posljednji majstor oblika – vrijeme dao svoj pečat, patinu. Grad isto tako jedne svojstvene urbanističke kompozicije: ne jedna prosta cjelina, nego zbir cjelina: djevičanski čist, jedva načet početkom propadanja pojedinačnih kuća ili kvarenjem nove izgradnje“. Zauvijek su nestale mnoge kule i čardaci, Gornja džamija, turbe šejh Mehmeda Užičanina, nišani iz osmanskog perioda, Biševska džamija, čitavi stambeni kompleksi i ambijenti, kao i najveći broj tipičnih varoških kuća rožajskog tipa. Ljudi koji su znali vrijednost arhitektonske baštine Rožaja upozoravali su lokalne i državne nadležne institucije, ali bez odjeka. Ipak, za ono što je nestalo najviše su krivi sami Rožajci.

A nestalo je staro Rožaje, muzej raskošnih brvnara pod vedrim nebom, arhitektonski ansambal, znamenitost svoje vrste, koje je po značaju daleko prevazilazilo, regionalni i državni okvir, neponovljivu evropsku vrijednost. Ipak nijesu nestale sve kule i stare rožajske kuće. Njih treba sačuvati za generacije koje dolaz