Grad Bihor se pominje 1450. godine. Ovaj stari grad je pao pod osmansku upravu 21. juna 1455. godine, kada je imao 17 sela sa 1.640 domaćinstava i 108 kuća. U njemu je 1530. godine bilo 226 nefera (boraca) i 22 musthafiza (čuvara gradskog utvrđenja), sa 4 topa na tvrđavi. Pored dizdara, Bihor je imao ćehaju, tobdžiju i imama mjesne zajednice. Tada se u Bihoru spominje i prva džamija i džamijski službenik.

Postojeće džamije iz osmanskog perioda suGradska džamija, 1471. godine, džamija u Sutivanu, 1870. godine, džamija u Loznoj, obnovljena 1990. godine, džamija u Gubavču, 1829. godine, džamija u Bistrici, prva polovina 19. vijeka, džamija u Koritima, 1912. god.

Porušene džamije su džamija Fethija, džamija u Bioči spaljena 1912. godine, džamija u Hasanbegovića mahali, odnosno Šahovićima, današnje Tomaševo, koja je uništena nakon pokolja bošnjačkog stanovništva 1924. godine, džamija u Ivanju, spaljena 1943. godine, džamija u Zatonu, spaljena 1943. godine, Hajdar-pašina džamija u Radulićima spaljena 1943. godine, Hadžidanuša – Čaršijska džamija se nalazila u centru grada, u Ašik mahali, izgrađena je krajem 17. vijeka i bila je najljepša džamija u Bijelom Polju. Srušena je u toku Drugog svjetskog rata, tokom ‘’savezničkog’’ bombardovanja. U njenom haremu se nalazilo mezarje u kom je pokopan poznati alhamijado pjesnik i književnik hafiz Salih Gašević. Nakon rata, na dijelu gdje se nalazila džamija sagrađen je park, a na mezarevima spomenik palim borcima u Narodnooslobodilačkom ratu. Uz Hadžidanuša džamiju nalazila se zgrada bjelopoljske ruždije, a od 1905. godine premještena je u novu zgradu građenu za tu svrhu – današnja zgrada Zavičajnog muzeja. Bjelopoljska ruždija prestala je sa radom 1912. godine, nakon povlačenja Osmanlija sa ovih područja.

Haznadar Mehmed – agina ili Harem džamija, podignuta u 17. vijeku u Donjoj mahali, bila je najveća u gradu, zidana kamenom i sa drvenom munarom. Srušena je 1958. godine voljom tadašnjih vlasti, a na njenim temeljima je tada podignuta zgrada Elektroprenosa…

U selu Radulići se i danas nalaze ostaci spaljene Hajdar-pašine džamije. Ovo selo je bilo sjedište poznate porodice Hajdarpašića čiji je predak, Hajdar-paša, izabrao ovu najljepšu bihorsku dolinu da u njoj podigne svoj saraj, hamam, džamiju i posljednje počivalište – turbe. To je bez svake sumnje prva podignuta džamija u ovoj oblasti. Tačna godina gradnje nije poznata jer joj nije pronađen tarih, kao ni nišani iz Hajdar-pašina turbeta. Vjerovatno je to bilo krajem 17. ili početkom 18. vijeka, kada je sagrađena većina džamija ovog tipa.

Džamiju u Radulićima su zapalili četnici 1943. godine. Iz preostalih ruševina se vidi ljepota njene arhitekture, koja nije poznata kod seoskih džamija. Bila je zidana na kube, od krečnjaka i sige, potpođena mermerom, a pokrivena olovom. Sa mektebom i sarajem u blizini, te Hajdar-pašinim turbetom i turbetom njegovog bajraktara ispred, činila je zanimljiv arhitektonski kompleks. Spada u red monumentalnih građevina kao što je bila džamija sultan Bajazid Velina II, u Herceg Novom, i Husein-pašina džamija u Pljevljima.

Danas postoje samo ostaci zidina ove džamije, munareta i turbeta u kome je mezar Hajdar-paše. Riječ je o jednokupolnoj džamiji kvadratne osnove, dimenzija 9,20 x 9,20 metara, sa minaretom podignutom na južnom uglu. Zidovi zdanja, širine 0,95 metara,  rađeni su od priklesanog kamena a sve lučne i svodne konstrukcije građevine, kao i minaret, rađene su od fino obrađene sige.

U džamiju se ulazilo na vrata širine 1,30. metara. Najbolje je očuvan jugoistočni zid na kojem se nalazi mihrab. Zid je očuvan u visini od oko 5 metara sa lukom od sige.Vidljivi su ostaci keramičkih akustičkih lonaca.

Na objektu se jasno uočavaju ostaci šest velikih prozora (dimenzija 0,95 x 1,70 metara) i to po dva na sjeverozapadnom i jugoistočnom zidu i po jedan na bočnim zidovima zdanja. Iznad mihraba nalazi se jedan mali, lučno zasvođeni, prozor.

Pod džamije je popločan fino obrađenim kvadratnim pločama žutog laporca. U podu se, duž sjeverozapadnog zida, uočavaju tri nosača greda nekadašnje sofe koja se nalazila nad ulazom i zauzimala je jednu trećinu unutrašnjeg prostora džamije. Preko sofe i vrata u jugozapadnom zidu ulazilo se u minaret, rađen od blokova sige spojenih malterom i gvozdenim klamfama a do šerefeta vodi omalterisano i fino obrađeno spiralno stepenište. Minare je očuvano u visini od oko 10 metara. 

Sjeverno od džamije su ostaci nekada prostranog turbeta dužine 6,60 i širine 6,50 metara. Zidovi široki 0,60 metara, rađeni su od priklesanog kamena. Unutar turbeta nađeni su fragmenti  četiri polomljena nišana, jedan sa fesom, drugi sa turbanom i dvije ploče ukrašene rozetom.

Na cijelom groblju nađen je samo jedan polomljeni nišan na kojem je upisano: „Rahmetli Muhamed-beg sin Mustafin“ i godina 1219. hidžretske godine, odnosno 1790.

Neosporno je da Hajdar – pašina džamija u Raduliću predstavlja porodično vakufsko zdanje podignuto krajem 17. vijeka sa svim vrhunskim odlikama osmanske arhitekture toga doba. Imajući u vidu da se radi o jedinstvenom arhitektonskom spomeniku hitno treba preduzeti sve neophodne mjere zaštite da se ovaj spomenik sačuva i obnovi. Ostaci ove veleljepne džamije skoro osam decenija opominju nas da joj trebamo vratiti prijašnju ljepotu i funkciju, a istovremeno svjedoči o teškim iskušenjima kroz koja su prolazili Bošnjaci.

Gradska džamija je napravljena u selu Jabučno. Ne postoje podaci ko je i kada sagradio. Iz ovog sela je prenijeta 1741. godine na današnje mjesto u gradu gdje se danas i nalazi. Prema legend džamija je prenešena s Jabučna, sve s ruke na ruku, za dan i noć od strane džematlija Bijelog Polja. U nekoliko navrata je adaptirana i sada je u veoma dobrom stanju. Ova džamija je poznata i pod imenom Gušmirska. U haremu džamije se nalazi mezar hafiza Mustafe Gušmirovića.

S obzirom da je u Kolašinu, Beranama, Nikšiću, Herceg Novom i Bijelom Polju uništeno skoro sve iz osmanskog perioda ova bjelopoljska džamija je uz prvenstveno nikšičku džamiju veoma važna za Bošnjake te ju je potrbno obnoviti u orginalnom izgledu kako bi bila sačuvana od daljih dobronamjernih ali nestručnih intervencija na fasadi, sa eloksiranim prozorima, spuštenim plafonom od rigipsa, krovom pokrivenim tegolom… Zapravo, važno je u cijeloj Crnoj Gori po pravilima struke i stručnjaka iz Centra za konzervaciju i arheologiju Crne Gore obnoviti i zaštititi sve džamije iz osmanskog perioda, a nove džamije, islamske centre, gasulhane, hatarhane i druge objekte graditi kada se za to steknu uslovi na novim lokacijama sa velikim parkinzima, a ne na starim mezaristanima uništavajući nišane kao to što je slučaj sa izgradnjom gasulhane u Bijelom Polju. Prijeka potreba za nekim objektom nije opravdanje da se uništava nešto od neprocjenjive vrijednosti za Bošnjake. No, ta pitanja u uređenim državama rješavaju ljudi iz ustanova za zaštitu kulturno-historijskog nasljeđa, dok u Crnoj Gori postavljamo pitanje kada će Uprava za kulturna dobra Crne Gore početi da radi svoj posao i kada će konačno stati na kraj samovolji i nekada bahatosti nekih pojedinaca i pojedinih institucija, i spriječiti uništavanje preostalih kulturno-historijskih dobara? A, mi Bošnjaci, ako uništimo preostale nišane iz osmanskog perioda samo zato što su stara muslimanska groblja na atraktivnim lokacijama imaćemo dućane i gasulhane ali ćemo izbrisati sjećanje na prethodne bolje generacije Bošnjaka koje su u teškim vremenima sačuvale islam za našu generaciju.

Džamija  

Mihrab – obavezan elemenat koji čini svaku džamiju ili mesdžid. To je mjesto za imama koji predvodi namaz – molitvu, i nalazi se na zidnoj površini u pravcu kible. Niša mihraba je uglavnom u gornjem dijelu dekorisana plastičnim ukrasima različitog oblika, ali postoje i jednostavni mihrabi bez ikakvih ukrasa i natpisa. Ukrasi u mihrabima su uvijek bojeni različitim bojama. Upotrebljavaju se sve vrste boja, zelena, crvena, plava, crna i druge tako da svaki mihrab ima polihromnu dekoraciju. U posljednje vrijeme neki mihrabi se oblažu keramičkim pločicama, što uljepšava mihrab, ali ipak odu­dara od ustaljene prakse.

Mahfil – Skoro sve džamije na teritoriji Sandžaka imaju mahfil u prostoru za namaz-molitvu. Osnovnu konstrukciju mahfila čine drveni stubovi (kod džamija novije gradnje stubovi su izliveni od betona) i drvene grede, pomoću kojih se formira galerija sa drvenom ogradom. Na galeriji prednjeg mahfila, u pravilu, pojavljuje se istak za mujezina, koji se nalazi na sredini u pravcu mihraba. U džamijama koje su sačuvale originalan izgled nalazimo staru ogradu, koja se sa­stoji od letvica i rubnih stubića sa profilisanim završetkom. Ovakva ograda se uglavnom nalazi i na ćursu i na minberu čime je ostvareno oblikovano jedinstvo enterijera.

Minber – stepenasto postolje postavljeno desno od mihraba. To je mjesto sa kojeg se imam obraća vjernicima za vrijeme džume i bajram namaza. Minber je sastavni dio džamija ali ne i mesdžida. U monumentalnim džamijama minber je napravljen od kamena i bo­gato je ukrašen profilacijama, perforacijama i slikarskim ukrasom. Ima ustaljeni oblik. Na prednjoj strani je ulazni otvor. Stepenište sa bočnom ogradom vodi do podijuma koji je uokviren sa četiri stuba koji nose pokrov. Iznad pokrova je završni dio u vidu niskog osmou­gaonog tambura i šatorskog završetka, sa šiljkom na kome se nalazi polumjesec.

Ćurs – postolje napravljeno od drveta, lijevo od mihraba postav­ljeno u uglu. Sastoji se od podijuma za sjedenje, ograde, nekoliko ste­penica i postolja za knjige. Ćurs je uglavnom kvadratnog oblika, širi­ne 80-90 cm. Formiran je od četiri stubića sa profilisanim završetkom. Stubići su sa dvije strane povezani drvenom ogradom, koja je najče­šće izvedena od vertikalnih letvica kao i kod mahfila. Donji dio ćursa ima profilisane otvore. U džamijama nalazimo razne varijante obliko­vanja i ukrašavanja ćursa. Danas u nekim džamijama su napravljeni ćursevi od betona i obloženi su keramičkim pločicama.

Tavanica – kod starijih džamija uglavnom je izvedena od dasaka ši­rine oko 20 cm. Spojevi dasaka su prekriveni letvicama širine oko 3 cm pa se stvaraju uzdužne linije koje raščlanjuju površinu plafona. Rubne daske se postavljaju uz zidove koje su profilisane tako da naznače početak svake letvice. Ovo je jednostavan plafon, koji je bio uobičajen i u stambenoj arhitekturi. Postoje i plafoni čija je tavanica ukrašena.

Trijem – Standardno tlocrtno rješenje većine džamija podrazu­mijeva postojanje ulaznog trijema. Uglavnom se na ulaznoj strani postave četiri stuba koji formiraju tri otvora, može biti i više stubova. Trijem uglavnom ima istu visinu kao i prostor za klanjanje-molitvu. Od kraja XIX vijeka počinje prepravka džamija, pa se trijem često za­tvara zidom. Zatvaranje trijema se nastavilo sve do današnjih dana, tako da veliki broj džamija ima zatvoren trijem, pa više liči na predso­blje. Vrijeme je nametnulo racionalno korišćenje prostora džamije, ali zatvaranjem trijema džamija gubi od originalnog izgleda. Zato treba nastojati da se stare džamije sačuvaju u izvornom obliku. Treba saču­vati sve ono što karakteriše ove objekte kao npr. oblik prozora, kapke i mušepke na prozorima, stara vrata, stubove i ogradu, kao i mina­ru. Dijelove koji su vremenom dotrajali ili oštećeni, treba obnoviti u istom obliku. Tako će objekat sačuvati stvarne arhitektonske vrijed­nosti.